Wino truskawkowe

Byłam wczoraj na filmie Wino truskawkowe.

Wiecie co... tu już nawet nie chodzi o góry, które ukochałam jak mało co. Nie chodzi nawet o Duklę i okolice, które miałam okazję poznać w marcu, a które wciąż gościły na ekranie i zadziornie przypominały pierwszy dzień wiosny spędzony w starej połemkowskiej chacie. Pamiętam, jak obudziłam się rano, a na zewnątrz było mnóstwo śniegu - dziewiczy, naruszony tylko przez ślady zajęcy bądź innych dzikich nie śpiących w zimie zwierzątek. I to oślepiające słońce.

A film urzekł. Tę "recenzję" zacznę typowo po polsku, "na negatywa". Otóż, nie sądziłam, że w Polsce można robić TAKIE filmy... Że są ludzie, którzy potrafią robić takie zdjęcia, stworzyć klimat, prawdziwy realizm magiczny "Opowieści galicyjskich" Stasiuka, i nie otrzeć się o "Plebanię". Dawno nie widziałam tak świetnego filmu.

Tomek "Nosferatu" Beksiński powiedział kiedyś, że scena miłosna z filmu Adwokat diabła była najlepszą, jaką widział w kinie. Zależy oczywiście jakie kto ma wymagania i co dla kogo jest "najlepsze" w scenie miłosnej, ale... tam była czarna, opętańcza, na granicy szaleństwa. W Winie truskawkowym była zmysłowość. Taka z akcentem na miękkie spółgłoski, taka szeptana, opowiadana ciepłym oddechem mokrym plecom i splątanym, schnącym włosom. Z dreszczem na karku, ze zbielałymi kostkami na dłoniach, z miękkim słońcem próbującym spojrzeć w oczy mimo zamkniętych powiek...